ငယ်စဉ်ကတည်းက စာအုပ်ကို ငှါးဖတ်လို့ စုတ်ပြဲသွားခဲ့ရင် အရမ်းခံစားခဲ့ရဘူးတယ်။
အဝတ်အစားယူဝတ်သွားလို့ စုတ်ပြဲသွားတာ အဲ့လောက် မနှမြောဘူး ပြန်ဝယ်လို့ရတယ်။ စာအုပ်ဆိုတာက အဲ့လို ဝယ်ချင်တိုင်းဝယ်လို့မရနိုင်ဘူးလေ။ အဲ့တုန်းက စာပေဆိုတာ ကျေးဇူးရှင်တွေလိုပဲ အရမ်း မြတ်နိုးတန်ဖိုးထားခဲ့မိတာ။
စာပေလောကထဲ အခြေချလာတော့ ခံစားချက်က ပြောင်းသွားခဲ့တယ်။
သားသမီးတစ်ဦးလိုပဲ။
ကိုယ်ရေးလိုက်တဲ့ စာမူတစ်ခုက အမှိုက်ပုံထဲ ဒါမှမဟုတ် ချောင်ထိုးခံထားရမှာကို အရမ်း စိုးကြောက်မိတယ်။ ဒီအတွက်လဲ ပြည့်စုံတဲ့ သူတစ်ဦး မဟုတ်ပေမဲ့ အကောင်းဆုံးတော့ ပြင်ဆင်ရေးဖြစ်တယ်။
စာပေနဲ့ ပတ်သက်လာပြီး အယ်ဒီတာတစ်ဦးရဲ့ စကားကြောင့် အခုအနေအထားကို ရောက်လာခဲ့ရတာပါ။
“ငါထည့်ပေးလို့ မင်းတို့စာရေးဆရာဖြစ်တာ”တဲ့ အဲ့မှာ ကျွန်တော်ပြောလိုက်တယ်။
”ခင်ဗျား မဂ္ဂဇင်းက မနေ့တစ်နေ့ကမှာဖြစ်လာပြီး အဘိုးလေသံ လာမပြောနဲ့” လို့ ခံပြင်းစိတ်နဲ့ပြောပြီး အဲ့မဂ္ဂဇင်းကိုလည်း လုံးဝစာမပို့တော့ဘူး။
ခုတော့ အဲ့မဂ္ဂဇင်းလည်း မရှိတော့ပါဘူး။
ဒါပေမဲ့ သူ့စကားကြောင့် လုံးချင်းကိုယ်တိုင် ထုတ်ဖို့ စိတ်ကူးရခဲ့တာ။
ဘာကြောင့်လဲ စာပေဆိုတာ ”ကျွန်တော့်အတွက် မိဘလဲဟုတ်တယ်၊ သားသမီးလည် မည်တယ်” ဒီတော့ ကျွန်တော်ချစ်တဲ့ စာပေကို ဘဝနစ်မြုပ်ပစ်ခဲ့တာ အခုအချိန်ထိ နောင်တလုံးဝမရခဲ့ဘူး။
အခုလဲ သာသနာတစ်ခုရဲ့ စာပေကဏ္ဍမှာ ပါဝင်အစေခံခွင့်ရခဲ့တယ်။
မူးယစ်သားကောင်သမားများအတွက်သာမကပါဘူး -
မာန်မာန
ဝါကြွားမှု
ဂုဏ်မောက်မှု
ရာထူးမက်မှု
အတ္တကြီးမှု
စိုးရိမ်သောကများမှု
စိတ်မချမှု
သိမ်ငယ်မှု
စတဲ့ ဘဝများကနေလဲ သင့်ကို ယခုစာအုပ်က ထွက်ပေါက်ပေးနိုင်မယ်ဆိုတာ လုံးဝယုံကြည်ပါတယ်။
ဆယ်မြူရယ်စိုးလွင်
No comments:
Post a Comment
စာဖတ်သူအမြင်နှင့် အကြံပြုချက်များကို မြော်လင့်ကြိုဆိုပါသည်...