ေအးျမေသာ ေလျပည္ေလညွင္းေလးေတြက
က်ီစားသည့္ႏွယ္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေႏြဦးရဲ့ မ်က္ႏွာျပင္ကို တိုးေ၀ွ႕ကာ
လာေရာက္ လႈပ္ႏိုးေနေသာေၾကာင့္ မ်က္စိကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
မနက္ေနေရာင္ျခည္က အခန္းတြင္းသို႕ ၀င္ေရာက္လွ်က္ရွိသည္။ တိုင္ကပ္နာရီက
ကိုးနာရီခြဲေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ညႊန္ျပကာ အသံတိတ္ျဖင့္
စကားဆိုေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အင္တာနက္ဆိုင္သို႕ သြားရန္ အိပ္ရာမွထကာ
ကိုယ္လက္သန္႕စင္လိုက္သည္။ နံနက္စာ ဘာမွ မစားေတာ့ဘဲ အိမ္မွ ထြက္လာကာ
အင္တာနက္ဆိုင္အေရာက္ ကပ်ာကယာ လွမ္းအ၀င္။
” အို႕.. အေမ့”
“ဟာ… “
“ဘုတ္..”
” ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ… ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ကေလာေနေတာ့ သတိမထားမိဘူး”
ဟု အမွတ္မထင္ တိုက္မသူအားေတာင္းပန္စကား
ဆိုကာ လြင့္က်သြားေသာ သူမ၏ လက္ကိုင္အိတ္ကေလးႏွင့္အတူ ဓမၼသစ္ အဂၤလိပ္
က်မ္းစာေလးအား ေကာက္ကာေပးလိုက္သည္။
“မဟုတ္ပါဘူး၊ အဲ့ဒါ သဲသဲ အမွားပါ၊ မွန္က
အျပင္ကေန မျမင္ရေပမဲ့ အတြင္းကေန ျမင္ရတာပဲ၊ ဟိုေလ သဲသဲလည္း
ကိစၥေလးေတြေၾကာင့္ အေတြးလြန္ၿပီး သည္လိုျဖစ္သြားရတာပါ”
မြန္းစတား အင္တာနက္ဆိုက္ လာေနက်ေပမဲ့
သူမေျပာမွပင္ မွန္ကို သတိထားမိသည္။ ေနာက္.. သူမကိုသူမ သဲသဲ ဆိုၿပီး
ေတာင္းပန္စကားဆိုသြားတ့ဲ ခ်စ္စဖြယ္ မ်က္ႏွာပိုင္ရွင္ေလးကို ၾကည့္ေတာ့
သူ႕အသက္ႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္းပင္။ အလြန္ဆံုးကြာလွမွ သူ႕ထက္ ႏွစ္ႏွစ္အျပင္
သူမမငယ္ႏိုင္ပါ။ သူသတိထားမိတာကေတာ့ တမူထူးျခား ယဥ္ေက်းသိမ္ေမႊ႕တဲ့ သူမရဲ့
ဟန္ပန္အမူအရာကေလးေတြကေတာ့ သူ႕ရဲ့ မ်က္၀န္းထဲမွာသာမက ရင္တြင္းရဲ့
အတြင္းက်ဆံုးတစ္ေနရာမွာပါ ထာ၀ရ စြဲထင္ေနခဲ့မည္မွန္း သူကိုယ္တိုင္ပင္
သိလိုက္ခ်ိန္မရ။
-------------------------------------------------------------
ညာဘက္အေပါက္မွ ၀င္၀င္ခ်င္း လြတ္ေနေသာ
နံပါတ ( ၃ ) မွာ ၀င္ထိုင္ၿပီး အဖြ႕ဲ၀င္အမည္ႏွင့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္စာကို
ရိုက္ထည့္ကာ Gtalk ကိုဖြင့္ေတာ့ အမည္ေနရာမွာ Maitete ဆိုတဲ့ အမည္ကေလးက
ရွိေနဆဲမို႕ ရုတ္တရက္ပင္ အျဖစ္အပ်က္အား ျပန္သတိရကာ သူမ၏ မ်က္ႏွာကို
ျပန္ျမင္ေယာင္လာၿပီး သူၿပံဳးမိသည္။ စကၤာပူေရာက္ေနသည့္ အကို ႏွင့္
အင္တာနက္မွာ ခ်ိန္းထား သည္မို႕ ႏွေျမာတသစြာ သူမ၏ အမည္ေလးအား
စိတ္တြင္မွတ္ကာ အလ်င္အျမန္ သူမ၏ နာမည္အားဖ်က္၍ အီးေမးလ္ကို ဖြင့္သည္။
ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းပင္ လိုင္းေပၚမွာ အစ္ကိုက ရွိေနၿပီမို႕ Gtalk မွ
ဖုန္းျဖင့္ေခၚလိုက္သည္။
“ညီညီ မင္းၾကာလွခ်ည္လားကြာ၊ ငါအခုပဲ ထြက္ေတာ့မလားလို႕၊ ဘာေၾကာင့္ေနာက္က်ရတာလဲ”
“ညီ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုကိုရာ၊ စကၤာပူ
ႏွင့္ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ကြာတာကို ေမ့သြားလို႕ပါ။ အခုေတာင္္ သြားရည္စာ
မစားဘဲ ထြက္လာတာ၊ ကိုကိုေစာင့္ေနမွာကို သိလို႕လာတာ ဆိုင္က
အ၀င္ေပါက္မွာေတာင္ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ တိုက္လုိက္ေသးတယ္ ကိုကိုရ”
“ထားပါေတာ့ သည္မွာ ငါလုပ္ရကိုင္ရတာ
အဆင္ေျပတယ္၊ အိမ္အတြက္ေတာ့ ငါအားလံုး တာ၀န္ယူမယ္ဆိုေတာ့ မင္းဓမၼပညာ
ဆည္းပူးၿပီး အမႈေတာ္ေဆာင္ဖို႕ ငါေျပာခ်င္တယ္”
ကိုကို႕ရဲ့ စကားေၾကာင့္ သူေတြေ၀သြားသည္။
ေမေမႏွင့္ ေမေမက သူငယ္ငယ္ကတည္းက အမႈေတာင္ေဆာင္ျဖစ္လာ ရန္အတြက္
ေမွ်ာ္လင့္ကာ အပ္ႏွံဆုေတာင္းခဲ့ၾကေပမဲ့။ သူ႕အေနနဲ႕ အမႈေတာ္ေဆာင္ေတြကို
လံုး၀ အထင္ႀကီးလို႕မရႏိုင္ပါ။ မေကာင္းေက်ာင္းပို႕ဆိုသလို ပညာေရး၊
က်န္းမာေရး၊ ဟိုအေရး၊ သည္အေရးေတြ ထင္သလို ျဖစ္မလလို႕ ရေသ့စိတ္ေျဖ
အမႈေတာ္ေဆာင္ေနၾကတာ မဟုတ္လား။ ကိုကိုလည္း သူမႀကိဳက္မွန္း သိသိႏွင့္
အၿမဲတမ္း တို္က္တြန္းေနခဲ့သူပဲ။
“ေဟ့.. ညီ.. ငါေျပာတာ ၾကားရဲ့ား”
“ဟုတ္….ဟုတ္..ၾကားပါတယ္ ကိုကို”
အေတြးစကို ျဖတ္ေတာက္လိုက္ၿပီး သူျပန္ေျဖလိုက္သည္။
“ဒါေပမဲ့ ကိုကိုရာ ညီ လံုး၀
အမႈေတာ္ေဆာင္ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ကိုကိုသိတဲ့အတိုင္းပဲ သည္ေန႕ သည္အခ်ိန္အခါမွာ
အမႈေတာ္ေဆာင္ေတြဆိုတာ ဘုရားအတြက္ မဟုတ္ဘဲ၊ ဗိုက္ကားဖို႕အတြက္ လုပ္ေနၾကတာ၊
ဘုရားအတြက္ ဆိုတဲ့ လူက အနည္းစုကေလး ..၊ ညီညီ လက္ခ်ိဳးၿပီး
ေရတြက္ျပလို႕ရတယ္”
ကိုကိုက ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေနာက္ အလုပ္ကို
ႀကိဳးစားရုန္းကန္သည္။ အိမ္အတြက္ ကိုကိုက တာ၀န္ယူထားသည့္ နည္းတူ
ေႏြဦးအတြက္ ပညာေရး ( ၁၀ ) ကေန B.Sc ဘြဲ႕ရသည္အထိ လိုေလေသးမရွိ
လုပ္ေပးခဲ့သူ။ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမတို႕အတြက္ အားကိုးရသလို သူ႕အတြက္က်ေတာ့လည္း
အစ္ကိုအရာမွာသာမက မိတ္ေဆြကဲ့သို႕၊ ဖခင္တစ္ဦးကဲ့သို႕ ေရွ႕ေရးကို
ေမွ်ာ္ေတြးကာ လမ္းျပတတ္သူ။
“အခုလို စစ္မွန္တ့ဲ အမႈေတာ္ေဆာင္
နည္းပါးခ်ိန္မွာ ငါမင္းကို အမႈေတာ္ျမတ္မွာ ပိုၿပီးျမင္ခ်င္တယ္ ညီညီ၊
ဒါမွလည္း သာသနာက က်ယ္ေျပာလာမွာေလ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖႏွင့္ အေမ့ကိလည္း
ငါေျပာၿပီးၿပီ၊ ညီ့အေနႏွင့္ ဓမၼပညာကို ရန္ကုန္မွာ သင္ခ်င္သလား၊ ကေလးမွာပဲ
သင္မလားဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ပါ”
“ကိုကိုရာ ညီ ဘယ္လို ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး”
“ငါအခု အလုပ္၀င္ရေတာ့မယ္ လူႀကီးေတြရဲ့ စကးကို နားေထာင္ပါ ညီညီ”
စစ္မွန္တဲ့ အမႈေတာ္ေဆာင္ နည္းတာကို မႀကိဳက္ေပမဲ့၊ သူကိုယ္တိုင္ေတာ့
မပါ၀င္လိုခဲ့ပါ။ ကိုကိုေျပာတာလည္း မွန္ေပသည္။ သူကပဲ အခ်ိန္ကို
မေလးမစားခဲ့သူမို႕ ျပန္ေျပာရန္ အခ်ိန္မွရွိ၊ ကိုကိုက ေျပာခ်င္ရာကိုေျပာၿပီး
“ဒါပဲေနာ္” ဟုဆိုကာ သူျပန္မေျပာလိုက္မွီမွာ ကိုကိုက မရွိေတာ့ Offline
ျပသြားၿပီးျဖစ္သည္။
-------------------------------------------------------------
ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ကာ
စကားေဖာင္ဖြဲ႕ေနၾကတဲ့ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမဟာ သူ႕ကိုျမင္ေတာ့ စကားကို ရပ္ၿပီး
တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ေမးေငါ့ေနၾကသည္။ ေနာက္
သူ႕ကိုၾကည့္ေနၾကျပန္သည္။
“ဘာေတြလည္း မသိပါဘူးကြာ”
ဟု စိတ္ရႈပ္ရႈပ္ျဖင့္ လက္ကို ေခါင္းတြင္ ထိုးသြင္းကာ သူအခန္းတြင္း ၀င္ရန္ ဦးလွည့္လိုက္သည္။
“သား “
“သားေလး”
ဆိုတဲ့ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမရဲ့ ေခၚသံေၾကာင့္ သူေျခလွမ္းရပ္တန္႕သြားသည္။
“သား…ခန… သား ခနေလးလာပါဦးကြာ သားကို ေဖေဖတို႕ ေျပာစရာရွိလို႕”
“ဟုတ္ကဲ့ ေဖေဖ”
ဟုဆိုကာ သူအသာအယာပင္
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ၀င္ထိုက္လိုက္ၿပီး၊ စားပြဲခံုေပၚမွ ပန္းအိုးအား
ဘယ္ရယ္မဟုတ္ သူစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ေဖေဖက စာရြက္ႏွစ္စံုအား ဖိုင္လ္တြဲထဲမွ
ထုတ္ကာ စကားဆိုေလ၏။
“သား.. သည္ ေလွ်ာက္လႊာ ႏွစ္စံုထဲက
ႀကိဳက္တဲ့တစ္စံု ျဖည့္ၿပီး ပတ္စ္ပို႕ ဓါတ္ပံုႏွစ္ပံုႏွင့္ ေန႕လည္မွာ
အသင့္လုပ္ထားပါသား။ ဘုရားရွင္အတြက္၊ အမ်ားအတြက္ ဂုဏ္ယူရမည့္သူအျဖစ္ သားကို
ေဖေဖတို႕ ျမင္ခ်င္လွၿပီသား”
“ဟုတ္ပါတယ္ သားရယ္၊ သားပဲ
ဆယ္တန္းၿပီးမွ၊ B.Sc ၿပီးမွဆိုလို႕ ေရႊ႕လာတာ အခုေတာ့ ေမေမတို႕ ဆႏၵကို
ျဖည့္ပါဦးသားရယ္… …. ရန္ကုန္နဲ႕ ကေလး၊ သားႀကိဳက္တဲ့ ၿမိဳ႕မွာ ဓမၼပညာကို
သားသင္ႏိုင္ဖို႕ ေမေမတို႕စီစဥ္ပါ့မယ္သား”
“ေမေမရယ္… သားဆံုးျဖတ္ဖို႕အတြက္ အခ်ိန္ေပးပါဦး”
ဟုဆိုကာ အခန္းတြင္း မိမိကုတင္ေပၚတြင္
ေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲအိပ္ရင္း ျခင္ေထာင္မ်က္ႏွာက်က္ေပၚ၀ယ္ သဲသဲဆိုသည့္
မိန္းကေလး၏ မ်က္ႏွာကေလးက ၿပံဳးလွ်က္ေပၚလာသည္။ စိတ္ညစ္ရတဲ့ ၾကးက သူမရဲ့
ပံုရိပ္ကေလးက သူ႕ရဲ့ အပူကို ခ်က္ခ်င္း ၿငိမ္းေစႏိုင္တာ သူလြန္အံ့ၾသမိသည္။
-------------------------------------------------------------
ေဖေဖႏွင့္ ေမေမသည္ ဘာသာေရးတြင္ အလြန္ကိုင္းရႈိင္းကာ သြန္သင္လမ္းျပ၊
လမ္းညႊန္ေပးမႈတို႕ေၾကာင္း သည္အေျခအေနသို႕ ေရာက္ရွိခဲ့ရသည္ကို သူေကာင္းစြာ
သေဘာေပါက္သည္။”သားသမီးတို႕သည္ ဘုရားသခင္၏ အလိုေတာ္ႏွင့္အညီ မိဘစကားကို
နားေထာင္ၾကေလာ့” ဆိုတဲ့ က်မ္းစကားအတိုင္း က်မ္းစာေက်ာင္းတက္ရန္
သူဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ ကေလးေျမမွ တစ္ပါး အျခားေသာအရပ္သို႕၊
ယုတ္စြအဆံုး အေမရိကပင္ ကေလးေျမႏွင့္ မလဲႏိုင္ပါ။
သူသည္ ေဒသစြဲအားႀကီးသူ
မဟုတ္ျငားလည္း ေမြးရပ္ေျမကိုေတာ့ သာမာကိစၥႏွင့္ လဲ၍ မစြန္႕ခြါလိုပါ။ခ်မိေသာ
ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို႕သည္ သဲသဲဆုိသည့္ သူမ၏ ပံုရိပ္ေၾကာင့္လား ဆိုသည္ကိုေတာ့
သူမဆန္းစစ္လိုေတာ့ပါ။
ေႏြဦး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်သည့္အတိုင္း
ဓမၼပညာကို ကေလး သတင္းေကာင္း ဓမၼပညာေက်ာင္းေတာ္တြင္ ဆည္းပူးခဲ့သည္။
-------------------------------------------------------------
၀တ္ျပဳေဆာင္တြင္ သူအပါအ၀င္ အားလံုးက ၿငိမ္သက္စြာ ရွိေနၾကသည္။ အပ္က်သံ
မဆိုထားဘိ၊ တစ္ဦးရင္ခုန္သံကို တစ္ဦးက ၾကားေနရသည္ႏွယ္၊ အားလံုးလည္း သူ႕လို
ကိုယ္စီ ရွိေနၾကလိမ့္မည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္၊
” ေႏြဦး ငါတို႕ ေနာက္ဆံုးႏွစ္
ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ တို႕ေက်ာင္းကို ဒီေန႕ သာသနာျပဳ တစ္ေယာက္လာၿပီး သူ႕ရဲ့
သာသနာ့ အေတြ႕အႀကံဳကို ေျပာျပမယ္တဲ့ကြ၊ အဲ့သည္ ဆရာမက ရခိုင္ျပည္ဘက္မွာ
ရွိတဲ့ ခမီခ်င္းေတြၾကားမွာ သာသနာျပတာ ေလးႏွစ္ရွိၿပီတဲ့”
အမႈေတာ္ေဆာင္မ်ားကို အေကာင္းမျမင္တတ္သူ
ေႏြဦးအား ေက်ာ္လႈိင္မွ လက္ေတြ႕သာသနာျပဳ သူရဲေကာင္းမ်ားရွိေၾကာင္း
အၿမဲလိုလိုပင္ ေျပာျပေနက်ျဖစ္သည္။
“ေအးကြာ ငါလည္း အရင္ကေတာ့
အမႈေတာ္ေဆာင္ေတြကို လံုး၀ အေကာင္းမျမင္၊ အထင္မႀကီးႏုိင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့
က်မ္းစာေက်ာင္းေရာက္မွ ငါမသိေသးတဲ့ တကယ့္ သာသနာ့ သူရဲေကာင္းေတြ
ရွိေနေသးတယ္၊ လိုအပ္ေနေသးတယ္ဆိုတာကို ငါပိုၿပီး နားလည္လာတယ္။ ဒါေတြလည္း
မင္းရဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ေပါ့ကြာ”
ေက်ာ္လႈိင္က မွန္သည္၊ မွားသည္မဆို၊
သူ႕အားၿပံဳး၍သာ ၾကည့္ေနသည္။ သူ႕အေၾကင္းကို ေက်ာ္လႈိင္က အသိဆံုးမို႕
ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သလို၊ ၀ိညာဥ္ေရးရာမွာလည္း စိတ္အားထက္သန္တဲ့အတြက္
သူ႕အတြက္ မိတ္ေဆြေကာင္းျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုမွ်မက အမွားကိုလည္း Back to the
Bible ဆိုသလို က်မ္းစာအားျဖင့္ ဆံုးျဖတ္အသက္ရွင္ခဲ့သူမို႕ သူ႕စကား
နားေထာင္ေနတဲ့ ေက်ာ္လႈိင္ရဲ့ဟန္က ပန္းမ်ားပြင့္လန္းေနသည္ကို ၾကည့္ကာ
ပီတိျဖစ္ေနတဲ့ ဥယ်ာဥ္မူးႀကီးတစ္ဦးႏွင့္ မျခားနားပါေလ။
“အားလံုး မဂၤလာပါ”
“မဂၤလာပါ”
“မဂၤလ…မဂၤလာ…လာ..ပါ”
ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာဆြီးမန္းႏွင့္
ဆရာမေထာင္းသဲ၊ ဆရာင္းေအာင္တို႕ႏွင့္ အတူပါလာသည့္ ဧည့္သည္ဆရာမ၏
ႏႈတ္ဆက္စကားကို ၾကားေတာ့ အားလံုးက “မဂၤလာပါ” ဆိုတဲ့စကားကို
တုန္႕ျပန္ၾကေတာ့၊ သူက အမ်ားနည္းတူ “မဂၤလာပါ” ဆိုတဲ့စကားကို အဆံုးအထိ
ေရာက္မသြားဘဲ “မဂၤလ…. လာ..ပါ ” ဟု ထစ္ေငါ့မႈျဖစ္ကာ အနည္းငယ္ အသံက
ၾကာေနသည့္အတြက္ ဘယ္ဘက္မွာရွိေနတဲ့ ေက်ာ္လႈိင္က ၾကားသြားကာ သူ႕အား
တံေတာင္ႏွင့္တို႕သည္ကိုပင္ သူက ဂရုမျပဳအားပါ။
ဆံႏြယ္ကို ေသသပ္စြာ ေနာက္တြင္
ထံုးထားၿပီး ၀ိုင္းစက္အျပစ္အနာအဆာကင္းသည့္ မ်က္ႏွာ၀ယ္ ထင္ရွားေပၚလြင္ေနသည့္
ႏွာတံ၊ ပိရိျပတ္သားစြာ ဆံုးျဖတ္တတ္သည့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကိုလည္း
ပိုင္ဆိုင္ထားၿပီး ပါတိတ္အျပာေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးကို ၀တ္ဆင္ထားတဲ့
ဧည့္သည္ဆရာမက သူ႕ရင္ကို တိတ္တခိုး စိုးမိုးၿပီး ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ
ေပ်ာက္ေနခဲ့တဲ့ သဲသဲမို႕ သူအံ့ၾသမင္သက္ကာ သူမကိုသာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
“အို.. . . . . . ခ်စ္စဖြယ္
မ်က္ႏွာပိုင္ရွင္ေလးရယ္ …. . . ေလးႏွစ္တာ ဆိုတဲ့ ႏွစ္ေတြကြာျခားသြားေပမဲ့
ေမာင့္ရင္ကိုေတာ့ စိုးမိုးႏိုင္ဆဲပါ၊ ပိုၿပီး တည္ၾကည္လာတဲ့ ဣေျႏၵမွတစ္ပါး
အားလံုးက မေျပာင္းလဲေသးပါေစနဲ႕လို႕ သူတိတ္ဆိတ္စြာ ဆုေတာင္းေနမိသည္။
“ခရစ္ေတာ္အတြက္ တပည့္ေတာ္ ၁၂ ပါးက
ရဲ၀ံ့စြာ သာသနာျပဳခဲ့တယ္၊ ဆရာႀကီး ယုဒႆန္ကလည္း ကၽြန္မတို႕ ျမန္မာျပည္အတြက္
သာသနာမ်ိဳးေစ့သာမက စာေပမွာလည္း သမၼာက်မ္းစာ၊ ျမန္မာ-အဂၤလိပ္၊
အဂၤလိပ္-ျမန္မာ အဘိဓါန္ေတြ.. . . . . . . . “
အားရပါးရ ရွင္းျပေနတဲ့ ဆရာမရဲ့စကားေတြဟာ
အေရးႀကီးမွန္းသိေပမဲ့ သူ႕နားထဲ မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္ႏွင့္ပါ။ ဆရာမကို
ေငးၾကည့္ေနရင္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ၾကားမိတာက ” ၀င္းမွည့္ေနတဲ့ စပါးရွိေသာ္လည္း
ရိတ္သိမ္းသူနည္း၏” ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကိုေတာ့ သူေကာင္းစြာ
သိျမင္ခံစားတတ္လာသည္။ အားလံုးက အစည္းအေ၀းအၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကခ်ိန္၊ အမ်ားနည္းတူ
ထပ္တူထပ္မွ် ႏႈတ္ဆက္ေပမဲ့ ဆရာမ လက္ကို ဆြဲကိုင္ရင္း သူ႕ႏွလံုးသားေတြက
ပံုမွန္မျဖစ္ခ်င္ေတာ့။
-------------------------------------------------------------
“ေႏြဦး… သည္ေန႕ လာတဲ့ ဆရာမ
ေခ်ာေခ်ာေလးက တို႕ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ၀ိညာဥ္ေရးမွာ
ႏိုးၾကားေအာင္ စာေတြ႕၊ လက္ေတြ႕ႏွင့္ ခြန္အားေပးသြားရံုမကဘူး၊
မင္းႏွလံုးသားပါ ႏိုးၾကားေအာင္ လုပ္သြားၿပီ ထင္တယ္ေနာ္. . . ဟဲ ..ဟဲ … ဟဲ”
သူ႕အမူအရာပ်က္ယြင္းမႈေၾကာင့္ ေက်ာ္လႈိင္ သူ႕အား စသည္ကို သူဘာမွ မတုန္႕ျပန္မိ။
“ဆရာမ ကိုပဲ အသည္းစြဲေအာင္ ခ်စ္ေတာ့မယ္”
ရိသဲ့သဲ့ျဖင့္ ဆိုေနေသာ
ေဘြအုပ္သီခ်င္္းဆုိျခင္းကိုလည္း သူဥေပကၡာျပဳလိုက္သည္။ သူမသိ
ငါႀကိဳက္ဆိုသလို ျမတ္ႏိုးစြာျဖင့္ ခ်စ္ေနမိခဲ့တဲ့ သဲသဲဟာ အရင္တုန္းက သာမန္
အရပ္သူေလးအျဖစ္ရယ္ပါ။ အခုေတာ့ သူ႕ထက္ပင္ ေရွ႕မွာ ရဲ၀င့္စြာ ရပ္တည္ေနတဲ့
သာသနာ့ သူရဲေကာင္းတစ္ဦးမဟုတ္ပါလား။
“တိန္..တိန္…တိန္..”
လႈပ္ရွားေနတဲ့ ႏွလံုးသားကို ဘုရားရွင္လက္ထဲ အပ္ႏွံၿပီး မီးပိတ္ရန္
အခ်က္ျပေခါင္းေလာင္းသံေၾကာင့္ ေခါင္းရင္းဘက္ရွိ မီးခလုတ္ကို
လွမ္းပိတ္လိုက္ရင္း သူ႕မ်က္စီကိုလည္း ဇြတ္မွိတ္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။
-------------------------------------------------------------
မတ္လတြင္ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ ရွိမည္မို႕ ယခု
ဒုတိယႏွစ္၀က္ၿပီးၿပီးခ်င္း လာမည့္ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္သာမက ဒီေန႕ ေဖေဖၚ၀ါရီလရဲ့
ေနာက္ဆံုးပါတ္ ေသာၾကၤာေန႕ ေန႕ခင္း (၂) နာရီတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုးက
ႏႈတ္ဆက္ပြဲအတြက္ စီမံခန္႕ခြဲေရးတြင္ အားလပ္သူဟူ၍ မရွိ။ သူ႕မွာေတာ့
စိတ္ႏွင့္ကို အိုးစားကြဲေနရၿပီမို႕ မေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါ။
“ေႏြဦး.. မင္းၾကည့္ရတာ ဘာျဖစ္ေနတာလည္း၊ နာရီ တၾကည့္ၾကည့္နဲ႕ မင္းေနမေကာင္းဘူးလား”
“မဟုတ္ဘူး ေက်ာ္လႈိင္ရာ၊ ငါသည္ေန႕
ေန႕ခင္း (၂ ) နာရီမွာ သဲသဲနဲ႕ အင္တာနက္မွာ ခ်ိန္းထားတယ္။ အခု ဒီအလုပ္ကို
ျဗဳန္းစားႀကီး ဆရာ ၾကာပင္းက လာခိုင္ေတာ့ ငါစိတ္ညစ္ေနၿပီ၊ အခု
ႏွစ္နာရီထိုးဖို႕ ရွစ္မီးနစ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ ေက်ာ္လႈိင္ရာ……….
သူဖိလစ္ပိုင္ကို မျပန္ခင္ ငါ့သေဘာထား သူ႕ကို သိေစခ်င္တယ္”
ပထမ ႏွစ္၀က္ စားေမးပြဲ မတိုင္ခင္မွာ
ဆရာမ ဆြီးသဲ ဒါမွမဟုတ္ ခ်စ္တဲ့သူတျဖစ္လဲ သဲသဲကို ျပန္ေတြ႕ၿပီး ဘယ္လိုမွ
သူ႕ရဲ့ ႏွလံုသားကို ထိန္းခ်ဳပ္လို႕ မရတဲ့အဆံုး သူမႏွင့္ ပါတ္သက္ခဲ့ေသာ
အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို မွတ္စု စာအုပ္ထဲတြင္ ျပန္ဖတ္ရင္း အျပည့္အစံု မရွိတဲ့
Maitete ဆိုတဲ့ အီးေမးလ္ ကေလးကို အမွတ္ရၿပီး၊ maitete@gmail.com,maitete@googlemail.com, maitete@googlemail.com.mm ျဖင့္ ၾကံၾကံဖန္ဖန္လုပ္ၾကည့္ရာ maitete@googlemail.com
မွာ သူ႕ရဲ့အခ်စ္သတင္းကို ငါးလတိုင္ ရင္ဖြင့္ရင္း ေနာက္ဆံုး Gtalk မွာ
မြန္းစတား အင္တာနက္က စတင္ၿပီး သူ႕ရဲ့ ေ၀ဒနာျဖစ္တည္မူကို ဆုိေတာ့” ေၾသာ္. . .
. သဲသဲ ေမာင့္ကို သနားလိုက္တာေနာ္” ဆိုၿပီး ကရုဏာ အခ်စ္ေတြကို
သူပိုင္ဆုိင္ခြင့္ရခဲ့သူပါ။
အျဖစ္မွန္ကို သိေနတဲ့ ေက်ာ္လႈိင္က၊
” မင္းရဲ့ အလုပ္ကို ငါၿပီးေအာင္ လုပ္ထားလုိက္ပါ့မယ္ကြာ.. မင္းသြားေတာ့ အခ်ိန္လည္း သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး”
“ေက်းဇူးပဲ သူငယ္ခ်င္းရာ၊ ကဲ့ … .. . ငါသြားေတာ့မယ္ေနာ္”
ဟု ေက်ာ္လႈိင္အား ဆိုရင္း
တစ္သက္တစ္ကၽြန္းမွ လႊတ္လာသူပမာ သူေပ်ာ္သြားသည္။
-------------------------------------------------------------
အန္ကယ္ ေငြေမာင္းရဲ႕
ဆိုင္ကယ္ကိုယူၿပီး၊ ေတာင္ဖီလာလမ္းမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚ ေရာက္ေတာ့
သူ႕နာရီကို သတိျပဳမိလိုက္သည္။
“ဟာ.. . . . . တစ္နာရီ ( ၅၉ ) မီးနစ္”
သူတီးတိုး ေရရြက္လိုက္မိသည္။ မြန္းစတား
အင္တာနက္ဆိုင္ကိုသြားပါက အနည္းဆံုး သံုးေလးမီနစ္ လိုအပ္ေပမည္။
ခ်ိန္းထားသည့္ အခ်ိန္ထက္ ေနာက္က်ပါက ခ်စ္ရတဲ့ သဲသဲ စိတ္ညိဳညင္ေပလိမ့္မည္။
ေမတၱာအျပည့္ျဖင့္ အမႈေတာ္ေဆာင္သူျဖစ္ေပမဲ့ စည္းကမ္း တိက်တဲ့သူ။ ေနာက္ၿပီး
သူ႕အေပၚတြင္လည္း သာသနာ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္ရန္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အမ်ားႀကီးထားသူမို႕ သူ႕အတြက္ ႏွင့္ သူမကို စိတ္မညစ္ေစခ်င္ပါ။
မြန္းစတားအင္တာနက္ဆိုင္သို႕
မသြားေတာ့ဘဲ၊ သစၥာဦး အင္တာနက္ဆိုင္သို႕၀င္ကာ Gtalk ကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့
အခ်ိန္အတိအက် သာသနာ့ေခါင္းေဆာင္မေလးက “Forget me not” ဆိုတဲ့
အဂၤလိပ္စာတန္းကေလးႏွင့္အသင့္၊ အဲယားဖုန္း မရွိေသာေၾကာင့္ Chatting မွာပင္
စာေရးရိုက္ထည့္လိုက္သည္။
“သဲသဲ ေမာင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ…. ေမာင့္မွာ အဲယားးဖုန္း မရွိဘူး”
“ကိစၥမရွိပါဘူး.. . . .ဒါနဲ႕ ေမာင္ သာသနာအတြက္ အသင့္ရွိၿပီလား”
“ဒါေတာ့. . . . ေမာင္က အသင့္၊ ပညာလည္းစံု၊ ၾကင္ယာလည္းစံုမွာမို႕၊ အရိုးေၾကေၾက အေရခမ္းခမ္း ေသသည့္တိုင္ေအာင္ပဲ အခ်စ္ရယ္”
” မေနာက္နဲ႕ကြာ ေမာင္က ေဒသစြဲသမားဆိုေတာ့ အတည္ေမးတာ”
“ေသးမႊားတဲ့အရာေတြအတြက္ေတာ့ ေမာင္ မစြန္႕လြတ္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့.. . .”
“စၾကာ၀ဠာထက္ အဖိုးထိုက္တဲ့ ၀ိညာဥ္ေတြအတြက္ ဆိုရင္ေကာ ေမာင္”
” သာသနာအတြက္.. ခရစ္ေတာ္အတြက္ကေဖးကူမယ္.
. . . ေမာင့္ရဲ့အခ်စ္ေတြ အတြက္ေတာ့ သဲသဲက ေမာင့္ရဲ့ အနားမွာ ရွိမယ္ဆိုရင္ .
. . . ေမာင္ေလ နာငါးနာနဲ႕ အသင့္ပါ အခ်စ္ရယ္”
“ဘယ္လို နာငါးနာလည္း ေမာင္ရယ္၊ သဲနားမရွင္းဘူး၊ အဲ့ဒါ သီေၾသာ္ေလာ္ဂ်ီ စကားလား”
“မဟုတ္ပါဘူး . . . ေမာင္ဆိုလိုတာက
ေမာင့္မွာ ေပ်ာက္ဆံုး၀ိညာဥ္ေတြအတြက္ ေစတန၊ ကရုဏာ၊ အနစ္နာနဲ႕ ခရစ္ေတာ္အတြက္
နာခံျခင္း၊ ေမာင္ခ်စ္ရတဲ့ သဲသဲအတြက္က အၾကင္နာ၊
အဲ့ဒါေတြအားလံုးေပါင္းလိုက္ေတာ့ နာငါးနာေပါ့”
“ေမာင္ စကားသိပ္တတ္တာပဲ၊ သဲသဲ အရႈံးေပးပါတယ္ေနာ္၊ ဘိုင္ “
တစ္ဦးႏွင္ တစ္ဦး အျပန္အလွန္ Chatting
မွာ ေျပာလို႕အၿပီး ခ်စ္ရတဲ့ သဲသဲက Offline ျပသြားေပမဲ့ သူထမျပန္ခ်င္ေသးပါ။
သို႕ေသာ္ ျဖစ္သင့္တာထက္ ျဖစ္သင့္တာသည္ အေကာင္းဆံုးေပမို႕ အင္တာနက္ဆိုင္အား
ေက်ာခိုင္းလိုက္သည္။ အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ခရစ္ေတာ္အတြက္ က်ရာက႑ကေန
ပါ၀င္ခြင့္ရဖို႕၊ အေမွာင္နယ္မွာ ရွိတဲ့ ၀ိညာဥ္ေတြ ကယ္တင္ျခင္းရဖို႕၊
ခ်စ္ရတဲ့ သဲသဲနဲ႕အတူ နီးရဖို႕ကို သူအလြန္ခ်စ္ရတဲ့ ကေလးေျမကို မၾကာမျမင့္မွီ
စြန္႕ခြါၿပီး သြားရေတာ့မည္ကို သိေပမယ့္ နာငါးနာအားျဖင့္ေတြးကာ အရင္လို
သူစိတ္မေကာင္းမျဖစ္ေတာ့။
နာမေတာ္ႁမတ္၌
Samuel Soe Lwin
